آیا محدودیت زمانی در کافه‌ها قابل قبول است؟

کافه‌نوشت: این جمله را ممکن است در خیلی از کافه‌ها دیده یا شنیده باشید. توی کافه خیلی وقت‌ها محدودیت زمانی وجود دارد. موضوعی که می‌تواند برای کسانی که درکافه حضور دارند آزاردهنده باشد. حرف‌ها تازه گل انداخته که یکی از افراد کافه وارد می‌شود و سعی می‌کند محترمانه از شما بخواهد که میز را ترک کنید. اگر هم دوست دارید بمانید، باید دوباره سفارش دهید. این موضع البته تنها مختص ایران نیست . در تمام دنیا به دلایل متعددی کافه‌ها محدودیت زمانی دارند. اگرچه برخی معتقدند قانون کافه از رستوران جداست و کافه باید محلی برای معاشرت‌های طولانی مدت باشد، اما با این حال این محدودیت در خیلی از جاهای دنیا اعمال می‌شود.

درفرانسه یا ایتالیا مردم دوست دارند مدت زیادی توی کافه بشینند، صحبت کنند یا به تماشای خیابان بپردازند. این بخشی از فرهنگ مردم است برای همین کافه‌ها محدودیتی ندارند.

ژاپن یا کره جنوبی اما به خاطر فضاهای محدود، نظم اجتماعی و تقاضای بالا، در خیلی از کافه‌ها محدودیت زمانی وجود دارد. مثلاً ۹۰ دقیقه یا ۲ ساعت. در ایران و به خصوص در شهرهای بزرگ و کافه‌های شلوغ هم کافه‌ها محدودیت دارند. اتفاقی که هنوز خیلی‌ها با آن کنار نیامدند.

بدون محدودیت صرفه اقتصادی وجود ندارد

کافه‌هایی که محدودیت ساعتی اعمال می‌کنند دلایل خودشان را دارند. آن‌ها معتقند اشغال شدن یک میز برای ساعت‌های طولانی آن هم وقتی که سفارش تنها محدود به قهوه و چای است آن‌ها را دچار مشکلات اقتصادی می‌کند. برای همین گاهی از شما می‌خواهند که در صورت ادامه نشستن باید سفارش جدید درخواست کنید. از آن طرف اما خیلی‌ها این رفتار کافه‌داران را نمی‌پسندند. هر چقدر هم موضوع مالی مهم باشد محدودیت زمانی آن هم در حد یک ساعت ممکن است آزاردهنده باشد. بیشتر کافه‌هایی که این محدودیت‌ها را می‌گذارند در شهرهای شلوغ هستند. تهران هم یکی از آن‌هاست.

بعد از مساله محدودیت زمانی، راه اندازی دونوع کافه با تغییر شکل و سبک و سیاق تلاش کرد تا مشکل زمان را حل کند. کافه‌های مخصوص کار یا مطالعه طراحی شدند برای ماندن طولانی مدت. این کافه‌ها معمولا وای‌فای و پریز هم دارند و شما با یک سفارش می‌توانید معمولا از میز سوشال آن استفاده کنید.

کافه‌های زنجیره‌ای  مثل Starbucks یا Costa و در ایران مثل لمیز و رئیس معمولاً بازتر هستند نسبت به نشستن طولانی، در واقع ایده کافه‌های بزرگ با  صندلی‌های خاص و کانترهایی که حجم کمتری اشغال می‌کنند دقیقا بر همین اساس بود. برای اینکه مشتری‌ها با خیالت راحت به معاشرت ادامه دهند و محدودیت زمانی برداشته شود.

اصالت کافه نباید زیر سوال برود

اما چرا زمان محدود در کافه آزاردهنده است و بعضی‌ها آن را یک امتیاز منفی به حساب می‌آورند؟ موضوعی که به لحاظ روانشناسی می‌تواند تا حدودی بررسی شود. مریم باقری روانشناس معتقد است که نارضایتی از محدودیت زمان کافه از آن جایی نشات می‌گیرد که ممکن است استرسی را به آدم‌ها وارد کند. اینکه مدام ساعتت را نگاه کنی تا یک وقت زمانت تمام نشود و حرف‌ها نیمه‌کاره باقی نماند همان چیزی است که خیلی‌ها را کلافه می‌کند. ضمن اینکه برخی معتقدند این خاصیت فست‌فودها است که می‌روی و در مدت کم غذایت را می‌خوری و می‌روی. کافه‌ها نباید شکل و شمایل یک فست فود را داشته باشند. وقتی کسی تصمیم می‌گیرد که کافه داشته باشد باید فکر همه چیز را بکند و با بهانه موضوع مالی، مشتریان را از سر میز بلند نکند. این افراد معتقدند با محدودیت زمانی موضوع اصالت کافه زیر سوال می‌رود. ‌آوا

نظرسنجی‌ها چه می‌گویند؟

موضوع محدودیت زمانی در کافه‌ها آنقدر مهم است که در کشورهای مختلفی مثل  استرالیا یا آمریکا درباره آن نظرسنجی انجام شده. در نهایت و با مرور زمان و فرهنگ‌سازی، مشتریان کافه‌ها این موضوع را پذیرفته‌اند به شرطی که چند نکته مهم در آن رعایت شود. مهم‌ترین موارد از نظر مشتری‌ها این است که شفافیت و ادب در اجرا وجود داشته باشد. در واقع رفتار پرسنل کافه در این مورد بسیار تاثیرگذار است. دوم اینکه به صورت ناگهانی مطرح نشود. حتما قبل از آن در مورد این موضوع اطلاع رسانی شود حالا چه داخل منو و یا توسط کارکنان کافه با لحنی مودب. ضمن اینکه در مواقع خلوتی این محدودیتی باید برداشته شود و اجباری برای سفارش جدید وجود نداشته باشد.