کافه‌دار ۱۰۰ ساله ایتالیایی نشان داده سن واقعا یک عدد است

کافه نوشت: آنا پُسی تلفن کافه را جواب می‌دهد اما اولین جمله‌اش این است: بعدا تماس بگیر، مشتری دارم!

بعدازظهر است. آنا که صاحب کافه‌باری به اسم سنترال در یک شهر کوچک مشرف به دریاچه ماجوره در شمال ایتالیاست، از ساعت ۷ صبح در حال سرو قهوه است. او معمولاً کارش را ساعت ۷ عصر تمام می‌کند.

این یک روز کاری معمولی برای یک باریستا در ایتالیاست، اما آنا از یک نظر بسیار متفاوت از باریستای معمولی است: او ۱۰۰ سال دارد و مسن‌ترین باریستای کشور است. این بانوی صدساله که به تازگی عنوان افتخاریِ فرمانده جمهوری را دریافت کرده، چهره‌ای آشنا برای مشتریان ثابت است؛ کسانی که زندگی‌شان را با این کافه سپری کرده‌اند شاهد دوران نوآوری و مدرنیته تا عصر کلاسیک و وینتیج شدن آن بوده‌اند. او می‌گوید من همیشه کار می‌کنم؛ یکشنبه‌ها، عید پاک، کریسمس. من هیچوقت تعطیل نیستم. این روال زندگی پُسی از اول ماه می ۱۹۵۸ آغاز شد؛ زمانی که همراه همسرش کافه را افتتاح کرد و برای مشتریان اسپرسو و کاپوچینو سرو می‌کرد. در سال ۱۹۷۱، وقتی مجوز فروش الکل را گرفتند، نوشیدنی‌های الکلی هم به منو اضافه شد.

پیشنهاد برای مطالعه: بیانیه‌ای در دل متروی نیویورک با طعم قهوه

اما چیزی که واقعاً مشتری‌ها را جذب می‌کرد، دستگاه پخش موسیقی جوک‌باکس بود. کافه سنترال به پاتوقی محبوب تبدیل شد و مشتریانش از جاهای دور و نزدیک به آنجا می‌آمدند. آنا می‌گوید: مردم اینجا می‌آمدند تا معاشرت کنند، تا برقصند. با یک میز فوتبال‌دستی، آن زمان ما مدرن‌ترین کافه‌ی شهر بودیم.

پس از مرگ همسرش در سال ۱۹۷۴، او زندگی‌اش را وقف بزرگ کردن دو فرزندشان و اداره کافه کرد. دخترش، کریستینا، می‌گوید: «از وقتی پدر فوت کرد، او هرگز نخواست وارد رابطه دیگری شود. تمام توجهش روی ما و کار بود. آنا سال‌های ۱۹۶۰ تا ۱۹۸۰ را زیباترین سال‌های در تاریخ کافه توصیف می‌کند. مشتریان مشهورش در آن دوران فوتبالیست‌های آ.ث. میلان، جیانی ریورا و فولویو کولوا‌تی نیز بوده‌اند.
با این حال، او اهل غرق شدن در نوستالژی نیست. جوک‌باکس شاید دیگر نباشد، اما حالا کافه یک قفسه کتاب دارد؛ جایی که مشتری‌ها می‌توانند کتاب‌ها را با هم عوض کنند و در کنار قهوه‌شان بخوانند. اگر یکشنبه‌ها به کافه بیایند، می‌توانند یک برش پای سیب خانگی هم بگیرند. پُسی می‌گوید: چون خودم هنوز در حال کار هستم و قهوه سرو می‌کنم، امروز ما را یک کافه قدیمی (وینتیج) می‌شناسند. با این حال، او یک کامپیوتر هم در کافه دارد که هر صبح از آن برای مرور اخبار و بررسی بورس استفاده می‌کند. می‌گوید: همه‌چیز را می‌خوانم. هنوز می‌خواهم یاد بگیرم و چیزها را بهتر بفهمم.

پیشنهادی دیگر برای مطالعه: چون عاشق ایرانم.

مشتریان ثابت او بیشتر شامل بازنشستگان شهر هستند؛ کسانی که گاهی تنها برای گپ زدن با پُسی به کافه سر می‌زنند، بی‌آنکه چیزی بخرند. اما تبلیغات و توجهی که به مناسبت تولد ۱۰۰ سالگی‌اش به او شد، موجی از مشتریان تازه را از بیرون شهر به همراه آورد. او می‌گوید: مردم برای دیدن من می‌آیند، چون باورشان نمی‌شود که هنوز مشغول به کار هستم. وقتی کافه را ترک می‌کنند، شاد و سرزنده می‌روند. نمی‌دانم چه چیزی است که از من به آن‌ها منتقل می‌شود. در واقع، پُسی باور دارد که بودن در کنار دیگران رمز طول عمر اوست. او می‌گوید: نمی‌خواهم غمگین یا افسرده باشم. می‌خواهم زندگی کنم، می‌خواهم میان مردم باشم. او هیچ قصدی برای کنار گذاشتن کار در آینده نزدیک ندارد و می‌گوید تا وقتی سلامتی‌ام اجازه دهد، ادامه می‌دهم. در همین حال به جوان‌ترها توصیه می‌کنم کاری را انتخاب کنید که از آن لذت ببرید.

پُسی یکی از جمعیت رو به رشد صدساله‌های ایتالیاست. بر اساس آمارهای «ایستات» (سازمان ملی آمار)، تا پایان سال ۲۰۲۳ شمار افراد بالای ۱۰۰ سال در ایتالیا به ۲۲,۵۵۲ نفر رسید که این بالاترین رقمی که تاکنون ثبت شده است. بخش عمده این افراد را زنان تشکیل می‌دهند. مسن‌ترین فرد زنده ایتالیا کلودیا بکارینی با ۱۱۴ سال سن است، و تنها یک ماه جوان‌تر از او لوسیا لورا سانجِ‌نیتو قرار دارد. اِما مورانو نیز پیش‌تر به مدت ۱۱ ماه عنوان مسن‌ترین فرد جهان را در اختیار داشت تا اینکه در سال ۲۰۱۷ در ۱۱۷ سالگی درگذشت.

منبع: روزنامه گاردین